Lugar de nacimiento: Freán , Guntín de Pallares, Lugo
Profesión: Titulada en patronaje , corte y confección en cuatro especialidades, Modistería, Lencería, Sastrería y Corsés en el sistema Martí
Escribe artículos esporádicos en el diario de Lugo El Progreso,
Colabora con la revista poética Xistral editada por el Excmo. Ayuntamiento de Lugo
Colabora con la revista Eiva de Ferrol, A Coruña
Colaboró con la revista Atenea , Ferrol, A Coruña
Colabora con la revista "Os Fanagueiros" , O Incio, Lugo, con artículos de carácter histórico y con poesías
En el año 2004, invitada por la artista LUZ DARRIBA, colabora en la alfombra de retales, llamada :
PATCHWORK,( alegoría en defensa de las mujeres maltratadas) en A PRAZA DO OBRADOIRO, SANTIAGO DE COMPOSTELA- A CORUÑA-GALICIA- ESPAÑA.
Colabora confeccionando la muñeca llamada, MARUXIÑA, presentada por LUZ DARRIBA EN LOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN elegantemente vestida(vestuario y afeites, calzado, también elaborado a mano por ANA ARIAS SAAVEDRA) portando en la mano un poema de mi autoría, en la que MARUXIÑA ,representa a las mujeres adultas maltratadas. Esto el 1º día,
El 2º, colabora con el muñeco en forma de un grande corazón, formando cara femenina pintada,
bella peluca a colores gris, verde, algo de tono rojizo. Piernas y brazos, calzado de zapatos negros, en sus manos, sortijas de rocalla blanca de cristal, pañuelo de mano bordado en rococó , Toto ello elaborado a mano, y relleno de hierba seca, AL igual que Maruxiña, porta en su mano un poema , pero ,representando a un corazón de una jovencita llamada ALBA, alegoría en defensa de las jovencitas asesinadas,
EN los dos días, colabora en la PRAZA DO
EL muñeco ALBA, y la muñeca MARUXIÑA, obran desde esa fecha en poder de la artista LUZ DARRIBA,
En el año 2005, vuelve a colaborar con la artista LUZ DARRIBA, en LUGO,(GALICIA- ESPAÑA) en la PLAZA DE
.Colabora activamente a lo largo del día, en informar ,tomar firmas y DNI de personas que se adhieren a la IGUALDAD ENTRE
Colabora con la revista A Palloza de la asociación Cultural Agarimos de Badalona, Barcelona
El 1 de diciembre hasta el 15 del mismo mes del año 2006 expone en a Casa da Cultura de Burela ,( Lugo ) 151 obras de formato pequeño, mediano y grande de pintura, versando todas ellas sobre la mujer en sus momentos y sentimientos, 295 fotografías formato postal repartidas en 5 tablas versando sobre el amanecer en la Tierra Llana y las formas etéreas de las nubes, Expone 5 tallas pequeñas, Las tres exposiciones bajo el nombre genérico Mestura de Sentementos ( Mixtura de Sentimientos), quedando en dicha sala en exposición permanente dos obras de pintura, una de formato mediano-grande al óleo y pastel llamada Angueira de Noutrora ( Profesión de Otrora) , obra a lápiz y tinta formato pequeño-mediano llamada Naiciña Campesiña (madrecita campesina ), una tabla de 49 fotografías llamada ALborexendo na Terra Chá ( Amaneciendo en la Tierra Llana ), una escultura de tamaño pequeña llamada Nai Natura (Madre Natura).
Participa en el año 2007 y en el 2008 en el libro de la asociación cultural de Córdoba, Aires de Córdoba, libro de arte y poesía llamado ,Creadores III , CRIADORES IV .
Participa en el recital poético de Quiroga en el año2006- 2007-2008 -Lugo,
Participa en el recital y sus ediciones colectivas del Centro Poético de Orense, de la Rúa de Valdeorras- Ourense – en el año 2007-2008-2009-2010
Es socia de la SAF ( Sociedad Artística Ferrolana, Ferrol , A Coruña )
Es miembro del colectivo poético Ribeira Sacra,(QUIROGA—LUGO)
Elabora el retrato de don Germán López Quiroga (escritor, poeta,…) a óleo y acuarela, que le fue regalado en nombre de todo el colectivo, Ribeira Sacra, en el homenaje que dicho colectivo le ha rendido en noviembre de 2007.
Expone sus obras poéticas ilustradas en www.galiciadixital.com en el espacio opinión
Es socia de la Asociación de Escritores de Lingua Galega.A.E.L.G
Expone sus obras sin ilustrar en la web: http://www.aelg.org/Centrodoc/GetAuthorByld.do?id=autor264
Tiene colgado en la página web Poetas por la paz http:// groups.msn.com/poetasporlapaz cuento infantil en gallego, fotografías y poemas en gallego y español.
En la web poetas del mundo en idioma gallego y español.
En la web www.poemasyrelatos.net se exponen poemas en el idioma español, relatos en el mismo idioma , obras a lápiz, acuarela y a óleo .
Colabora con revistas poéticas y de carácter patrimonio cultural.
Socia de la asociación Poesía del Mediterráneo-Asociación Literaria Audiovisual-Valencia
Socia de la asociación Literaria Verbo Azul-Madrid www.verboazul.blgspot.com mirar en ultima opinión,
www.sociedad venezolana de arte internacional
www.mundo poesía
www.Txema
www.remes.com
RED MUNDIAL DE ESCRITORES DE LENGUA ESPAÑOLA- REMES
http://poesia-ana.hi5.com
En el pasado año 2008, y en el transcurso del 2009. se ha puesto en escena 2 obras de teatro de su autoría, EL RECITAL EN ROBLEDAL, Y, APASIONADA LOCURA EN LA NATURA. en las cuales interpreta a uno de los principales personajes.
Es nombrada a principio del año 2009, Secretaria y Coordinadora de Cultura de la Asociación valenciana, Poesía del Mediterráneo
Pone en escena la obra , comedia en prosa- de la que es co-autora con el dramaturgo; MARIANO PEÑA titulada LA PANA CON GANA, en la que da vida a uno de los personajes centrales.
FEBRERO-2009, pertenece al Miembro del Consejo de la CID-UNESCO
Organizó dos eventos en .el DÍA MUNDIAL DE LA POESIA del 2009., Día 28 de abril.2009, Ponencia de la Poesía ..conferencia A cargo del S.D. PEDRO J DE LA PEÑA , Recital Poético, con Asociaciones de Valencia y de Elda, Alicante.en el local social, Arabista Ambrosio, Huici, Valencia .de Bienestar social , desde las 15:30 hasta las 20 horas.
Día 29 del mismo mes y año, a las 12:horas, Recital Poético,en la Sede de la Asociación Poesíala Sirena de Poesía del Mediterráneo. A las 16 horas, Festival Internacional, en las que participaron: danza africana, cuadro flamenco. Coral, grupo de gaitas, guitarristas, pianista, solistas de Valencia y de otras Comunidades de España.
Acude invitada por el periodista Juan Antonio junto con Mariano Peña a la radio, RADIO LUZ, en la Comunidad Valenciana el día 4-2-2009, para un recital poético y intercambio de opiniones.
De nuevo invitada por el mismo periodista, acude invitada en compañía de Mariano Peña, al recital poético de RADIO LUZ, en la que participan augustos poetas.
Es en la actualidad en el año 2009, Secretaria en funciones y Coordinadora de Cultura de la Asociación Literaria y Audio Visual Poesía Del Mediterráneo--VALENCIA
Desde el día 18-4-2009, dirige junto con Mariano Peña Albares, los viernes de 12 a 1 de la mañana el programa radial en Radio luz de Valencia, FM 99.9 llamado, EL CRISOL DE LA PALABRA.
En la página Unión Hispanorámica de Escritores por la literatura y por la paz, dirige el espacio,
http://cendal.de.mis.anhelos.ning.com
Dirige las Redes:
ASOCIACIÓN MUNDIAL DE POESIA GALEGA
.
PENSANDO EN TI
IN MEMORIAN A MI MADRE 21- 2- 2012
Muy de mañana te levantaste,
reverberando eximio amor,
y nada mas en acicalarte,
la impía parda te arrebató,
Y desde entonces mi alma llora,
mi corazón quiebra de dolor,
todo mi ser el tuyo añora,
escudriñando insondable albor.
Entre relentes te voy buscando,
entre tinieblas, la soledad,
y al silencio yo voy tentando,
mi cuerpo hale al Más Allá.
Para abrazarte madre querida,
como de niña solía hacer,
símil fervor que nos unía,
acrisolando nuestro querer.
Mas, la pena se encrudece,
engrandece por la madrugada,
ante el eco que se enmudece,
a expandirme tu voz amada.
Amado tono al que acudía,
de cotidiano mi corazón,
a vegadas con gran delicia,
otras ahíto de desazón.
Al tuyo que predispuesto,
nada mas verme a ti llegar,
todo pesar se iba al viento,
la hilaridad ornaba el llar.
Ahora madre voy sobre holladas,
entre tersuras de tu pasar,
buscando imagen, unas palabras,
mero resquicio me ha de bastar.
Para yo verme en tu mirada,
saberte cerca de mi existir,
estibarme en dulce calma,
de tu pura alma, mi elixir.
Vislumbrando el horizonte,
que cual estrella me alumbrarás,
ésta mi vida, baldío norte,
desde que madre, tú ya no estás.
ANA ARIAS SAAVEDRA
ABUR MARIÑEIROS
¡Abur! ¡Abur mariñeiros!,
¡deica pronto que recunquedes!,
¡de rexos sumo contentos,
tal como agora alonxades!,
¡de rexos sumo contentos,
tal como agora alonxades!,
¡Nese abur de alegría,
abur de inmensa emoción!,
¡sentendo vosoutros ledicia,
vencellada á fruición !,
abur de inmensa emoción!,
¡sentendo vosoutros ledicia,
vencellada á fruición !,
I
¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡ca Virxe vos acompañe!,
¡mailos favorables ventos,
venturas el vos amañe!,
¡ca Virxe vos acompañe!,
¡mailos favorables ventos,
venturas el vos amañe!,
¡Neses días tan inxentes,
vividos en mar adentro!,
¡sexan días deferentes ,
ó tan voso sofremento!,
vividos en mar adentro!,
¡sexan días deferentes ,
ó tan voso sofremento!,
II
¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡ca celestiai Patroa,
pendente dos vosos pregos,
amaine nas bravas ondas!,
¡ca celestiai Patroa,
pendente dos vosos pregos,
amaine nas bravas ondas!,
¡Sendo para vos manselas,
á varudeza das vosas mans,
en todo intre pracenteiras,
de xesto en doce ademán!,
á varudeza das vosas mans,
en todo intre pracenteiras,
de xesto en doce ademán!,
III
¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡cantando a Salve alonxades!,
¡voltade á chaira tersos,
que amor na chaira deixades!,
¡cantando a Salve alonxades!,
¡voltade á chaira tersos,
que amor na chaira deixades!,
¡Amor que queda mirando ,
acongoxado por dentro,
moi aledado asemellando ,
sendo un latente lamento!,
acongoxado por dentro,
moi aledado asemellando ,
sendo un latente lamento!,
IV
¡Abur! ¡abur mariñeiros!
¡voltade cantárno-la Salve!,
¡en tan vero sentementos,
facéndose-nos inefable!,
¡voltade cantárno-la Salve!,
¡en tan vero sentementos,
facéndose-nos inefable!,
¡Ese entoar tan fermoso,
emocionado e sentido,
facendo un quedo amoroso,
no corazón e sentidos!,
emocionado e sentido,
facendo un quedo amoroso,
no corazón e sentidos!,
V
¡Abur! ¡abur mariñeiros!,
¡deica pronto que voltedes!,
¡crespando mares e ventos,
bela bordada que aviades!,
¡deica pronto que voltedes!,
¡crespando mares e ventos,
bela bordada que aviades!,
¡Nesa rota que levades,
sucando mares e mares,
ó tempo que vos alonxades,
nos vosos Sacros cantares!,
sucando mares e mares,
ó tempo que vos alonxades,
nos vosos Sacros cantares!,
VI
¡Abur! ¡abur mariñeiros!,
¡ata pronto, moito mellor!,
¡co mar non sexa el cemiterio,
ó voso cós todo vigor!,
¡ata pronto, moito mellor!,
¡co mar non sexa el cemiterio,
ó voso cós todo vigor!,
¡Posto que sós alonxades,
deixando na terra cariños,
ese no cal vos apoiades,
a amorgalla-los espiños!,
deixando na terra cariños,
ese no cal vos apoiades,
a amorgalla-los espiños!,
VII
¡E se por fado se fixese,
Santo Campo leito do mar!,
¡ca vosa Patroa vos leve,
a un Celestiai navegar!,
Santo Campo leito do mar!,
¡ca vosa Patroa vos leve,
a un Celestiai navegar!,
¡Polas albas ondas do ceo ,
coa brisa de azúis nubes ,
rizando nos lisos ventos ,
cá mestría elas sucumben!,
coa brisa de azúis nubes ,
rizando nos lisos ventos ,
cá mestría elas sucumben!,
VIII
¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡que no corazón levades,
hálitos da dona e nenos,
que tanto vosoutros amades!,
¡que no corazón levades,
hálitos da dona e nenos,
que tanto vosoutros amades!,
¡Voltade para apreixalos,
xa quen latente sentemento ,
no horizonte avistarvos,
faise hábito de medos!,
xa quen latente sentemento ,
no horizonte avistarvos,
faise hábito de medos!,
ANA ARIAS SAAVEDRA
.
.
.
NO NOME, DO MEU NOME,PRÉSA
En nome meu propio, présa , no meu nome
vos digo, non me alcumedes polo modo
de ser, vou indo en cada dona, en cada home,
barileza de meu, imposíbel , non podo
dar, ante inquedanzas que de min comen,
sería, como desabeiralas de todo,
cando de xocundas rebuldaren soen,
vagantías de penas, quen vosoutros roen!,
Roen , e desolan dun xeito inexorable,
precisando dunhas agarimosas verbas,
de amizades cridas imponderables,
malia que só achedes , efervescencias,
sendo daquela, arelas inacadables,
atopándovos comigo, Présa , en présas
vencellada en xentío, nunhas velocidades
cás veces, a piques me vexo de trousares!,
precisando dunhas agarimosas verbas,
de amizades cridas imponderables,
malia que só achedes , efervescencias,
sendo daquela, arelas inacadables,
atopándovos comigo, Présa , en présas
vencellada en xentío, nunhas velocidades
cás veces, a piques me vexo de trousares!,
Trousares, polas carreiras de cotío,
cos degoiros, dunha feitura acadada,
de arranxada, a por anovado feitío,
sen relanzaren nen un chisco de nada,
eu, vouno sentendo , coma un gran fastío,
por viviren desta maneira desacougada,
mesmamente asolados , que no resío,
forzada eu vou , cara variados sitios!,
cos degoiros, dunha feitura acadada,
de arranxada, a por anovado feitío,
sen relanzaren nen un chisco de nada,
eu, vouno sentendo , coma un gran fastío,
por viviren desta maneira desacougada,
mesmamente asolados , que no resío,
forzada eu vou , cara variados sitios!,
Sitios , onde se me vexa despexada,
avantando a alancadas cara algures,
eu diría.....cara onde non hai nada,
ó devalaren as xenuínas costumes,
enxugando naquelas perenas magoadas,
alumeando camiños, cal vagalume,
non como agora, tan só cortinas de fume!,
avantando a alancadas cara algures,
eu diría.....cara onde non hai nada,
ó devalaren as xenuínas costumes,
enxugando naquelas perenas magoadas,
alumeando camiños, cal vagalume,
non como agora, tan só cortinas de fume!,
Fume, néboas, gallos a desazados,
cándidos seres que aínda agardan,
celmes palabras, para ben afastalos,
da escuridade, onde ás atoutiñas andan,
nun cernil brado , a seren encamiñados,
ó seren en empostas, anxo da garda,
a súa deferencia, a foron pousando,
halando de lóbregos, logo delourándoos!,
cándidos seres que aínda agardan,
celmes palabras, para ben afastalos,
da escuridade, onde ás atoutiñas andan,
nun cernil brado , a seren encamiñados,
ó seren en empostas, anxo da garda,
a súa deferencia, a foron pousando,
halando de lóbregos, logo delourándoos!,
Delourándoos, na adversidade eles se achan,
¡áchanme a min!, en aleivosas entrañas,
teimudas das miñas dilixencias se gaban,
¡pitoñas! sen non saben nen ren disfrutalas,
tan só , cobizosas amoreando van,
chegado o intre, para en herdanza deixalas,
rifas, leas, olladas de esguello, cós no chan,
por mor de min , do moi acesa que me fan!,
¡áchanme a min!, en aleivosas entrañas,
teimudas das miñas dilixencias se gaban,
¡pitoñas! sen non saben nen ren disfrutalas,
tan só , cobizosas amoreando van,
chegado o intre, para en herdanza deixalas,
rifas, leas, olladas de esguello, cós no chan,
por mor de min , do moi acesa que me fan!,
Fan de min , toda unha chea de balbordos,
cando eu , ben me quixera apouvigada,
coma nos idos tempos, en mazmidos resollos,
á caloriña da lareira, ben ameizada,
con risadas daqueles delongados contos,
ou se ficando infaustamente apenada,
raro era, non ver corazóns dondos,
a taparen buracos , de impíos foxos!,
cando eu , ben me quixera apouvigada,
coma nos idos tempos, en mazmidos resollos,
á caloriña da lareira, ben ameizada,
con risadas daqueles delongados contos,
ou se ficando infaustamente apenada,
raro era, non ver corazóns dondos,
a taparen buracos , de impíos foxos!,
Foxos , que arestora se soen chimpar,
sen deitar miradas, en miradas pregando,
a min , xa me xeraron ás para eu voar,
mesmo no coche, como camiñando,
para chegar, acadar, e recuncar,
cal céleres polvoriños, remosquexando,
cegando ollos, coitadiños nun fito mirar,
a ollos e padales, por un día os abeirar!,
sen deitar miradas, en miradas pregando,
a min , xa me xeraron ás para eu voar,
mesmo no coche, como camiñando,
para chegar, acadar, e recuncar,
cal céleres polvoriños, remosquexando,
cegando ollos, coitadiños nun fito mirar,
a ollos e padales, por un día os abeirar!,
Abeirar , é sandar feridas no corazón,
ladaíñas da alma zumegando agrura,
xa que de min fan causa sen ningunha razón,
inda se fose nunha senlleira aventura,
mais.......sentendo no feito fruición,
sento pena, vergoña, ó seres negrura,
anguria na meirande dos corazóns,
que ven en min á moura maldición!,
ladaíñas da alma zumegando agrura,
xa que de min fan causa sen ningunha razón,
inda se fose nunha senlleira aventura,
mais.......sentendo no feito fruición,
sento pena, vergoña, ó seres negrura,
anguria na meirande dos corazóns,
que ven en min á moura maldición!,
.
.
¿Mans que nada dades,
que agardades?
-dito popular-
que agardades?
-dito popular-
SALAIO SALOUCANDO
Cando souben co dano quen min luía,
viña da falla en deferncia cara amin ,
do teu corazón lizgairo coma ruín,
sentín , vin, reverque-la melancolía,
polas miñas mans, cadora prestas co fin,
de che afastar mágoas á crueza afín,
mergullando as miñas mans a cada día,
arrepiada, fundidos dolos , nelas eu vin,
viña da falla en deferncia cara amin ,
do teu corazón lizgairo coma ruín,
sentín , vin, reverque-la melancolía,
polas miñas mans, cadora prestas co fin,
de che afastar mágoas á crueza afín,
mergullando as miñas mans a cada día,
arrepiada, fundidos dolos , nelas eu vin,
No sentemento infausto, os ollos abrín,
á realidade, tan vera como impía,
amosándome á inmunda ironía,
vin , sentín , nas miñas mans doces que abrín,
a toda emposta , cas túas o requerían,
a envolverte no amor , que para si querían,
no intre en que as túas verbas desoladas oín, vin
como atoutiñando, moi ás toas bulían,
á realidade, tan vera como impía,
amosándome á inmunda ironía,
vin , sentín , nas miñas mans doces que abrín,
a toda emposta , cas túas o requerían,
a envolverte no amor , que para si querían,
no intre en que as túas verbas desoladas oín, vin
como atoutiñando, moi ás toas bulían,
Miñas mans , agochando pesares por ti ,
foron nas túas, moleza en caricias,
acadando no teu devir ás alegrías,
aleutada en saloucos, recalaches ti
á envorca de vaidade, inmundicias
amecidas en esgalla, con supremacías
en mans ¡ nas miñas! en carraxenta a pedir,
moito de máis, do que elas darche podían,
foron nas túas, moleza en caricias,
acadando no teu devir ás alegrías,
aleutada en saloucos, recalaches ti
á envorca de vaidade, inmundicias
amecidas en esgalla, con supremacías
en mans ¡ nas miñas! en carraxenta a pedir,
moito de máis, do que elas darche podían,
Sutiles, oufanas mans , para só pedir,
mostrando engado , vindo lufadas ricas,
adozadas, serdes bravas coma silvas,
co teimudo degoiro de ver refulxir,
a mans apoucadas, para cando sombrías
¡as túas ! fiquen nun halo lucidías,
tentando en varudeza lles salferir,
que sendo amadoras mans, son só mendigas,
mostrando engado , vindo lufadas ricas,
adozadas, serdes bravas coma silvas,
co teimudo degoiro de ver refulxir,
a mans apoucadas, para cando sombrías
¡as túas ! fiquen nun halo lucidías,
tentando en varudeza lles salferir,
que sendo amadoras mans, son só mendigas,
Malia deso ,son mans a dar e recibir,
nesa enxebreza, un xermolo agardaban
de barileza, nas cadora vaidosas mans,
¡nas túas! tan donosas en ademáns,
como indolentes , en candentes urdir
vastos encadrelados, cerniles desmáns
de feitíos donosos, que perenos danan
¡nas miñas ! estampinando sen dó sentir,
nesa enxebreza, un xermolo agardaban
de barileza, nas cadora vaidosas mans,
¡nas túas! tan donosas en ademáns,
como indolentes , en candentes urdir
vastos encadrelados, cerniles desmáns
de feitíos donosos, que perenos danan
¡nas miñas ! estampinando sen dó sentir,
Cal xirasoles ó vento elas sorrín,
na bramosidade, coa que as natura as dotou,
nesa magnánima feitura, lles botou
semente en bondade, para nela florir,
onde o balor, o seu lugar escolmou,
no louzá azo , que prosiño devalou
nas mans ¡ nas miñas! que sen ousaren pedir,
arelaban petiscos, de amor que pousou,
na bramosidade, coa que as natura as dotou,
nesa magnánima feitura, lles botou
semente en bondade, para nela florir,
onde o balor, o seu lugar escolmou,
no louzá azo , que prosiño devalou
nas mans ¡ nas miñas! que sen ousaren pedir,
arelaban petiscos, de amor que pousou,
Recuncas a elas, sen chisco de dó por elas sentir,
nen ver, que na infausta agrura sufrían,
seren acariñadas, silentemente pedían,
¡ás túas mans! as miñas estando a sufrir
aldraxes, que cativas delas tremían,
¡nas túas! trascaburralas moito querían ,
para no seu albedrío, en soidade vivir,
soterrando anceios, que nunca serían,
nen ver, que na infausta agrura sufrían,
seren acariñadas, silentemente pedían,
¡ás túas mans! as miñas estando a sufrir
aldraxes, que cativas delas tremían,
¡nas túas! trascaburralas moito querían ,
para no seu albedrío, en soidade vivir,
soterrando anceios, que nunca serían,
De mans , quen dozura apreixando finxen,
amosegando en crueza, nas mans que acariñan,
nesa puridade que cadora aniñan,
silandeiras, celmeza de mans piden
¡das túas! cá espreita prestas vixían,
os intres de que na lentura salferían,
a se ameceren , se mergulladas malviven,
¡as túas! tan belidas, como mesquiñas,
amosegando en crueza, nas mans que acariñan,
nesa puridade que cadora aniñan,
silandeiras, celmeza de mans piden
¡das túas! cá espreita prestas vixían,
os intres de que na lentura salferían,
a se ameceren , se mergulladas malviven,
¡as túas! tan belidas, como mesquiñas,
.
.
CAMINO DEL CORAZÓN
Dejo atrás en mi camino,
una amistad fulgurosa,
fragante cual bella rosa,
alevosa en sus espinos,
Espinos en mi camino,
Doloridos y sangrantes,
Testificando modales,
de ironías y cinismos,
Cinismos no merecidos,
en mi corazón en ciernes,
sin sentir duelo de bienes,
ni de su cuerpo dolorido,
Manido queda el camino,
con hechuras indolentes,
a trueque de deferentes,
en el más vero cariño,
Cariño quedó en camino,
Sementera de ambrosía,
de bondad y su alegría,
umbría , quedó en camino,
Camino ahora breñoso,
donde antes era floresta,
silencioso él manifiesta ,
pena en suelo amoroso,
Amoroso sigue el camino,
del herido corazón,
cerrado a ruin felón,
creyéndolo muy genuino,
Genuino corazón,
se siente desgraciado,
por haberse abrazado,
sintiendo la fruición,
Fruición en decepción,
se ve el camino enturbiado,
por haberse equivocado,
en la amador selección,
Selección de corazón.
semejando cristalino,
dejó el sendero cochino
de su inmunda ambición
Ana Arias Saavedra
.
.
DÉJAME QUE TE AMEDéjame, mi amor, que te ame
como jamás haya amado.
déjame que sobre tu pecho
mis labios te vayan rozando.
Déjame que cual paloma
surque vientos encrespados,
y vaya de loma en loma
hasta llegar a tus brazos.
Déjame que yo derrame
mi fervor en tus mejillas,
en ese acto, déjame que sienta
la dulzura de tus caricias.
Déjame, mi amor, que muera
del entusiasmo sentido.
Hacia tu vera la lejanía deje
para vivir este amor tan querido.
Déjame que mi corazón te ame
más allá de todo amor
y un cántico de gloria
genere nuestro ardor.
Déjame que yo sea aliento,
brisa que tu faz acaricie.
Espejo de tus ojos sea,
mi faz en ellos se mire.
Déjame ser remolino,
torbellino de delicia,
déjame ser la alborada
que te nimbe de ambrosía.
Déjame llegar a tu cuerpo
latidos de tu corazón
déjame que al tuyo fundido,
el mío te sea fruición.
Déjame ser tu suspiro,
El sonido de la fontana,
que derramando su agua
labra camino en tu alma.
Déjame que sea la aurora,
que te despierte del sueño.
en tu corazón me mire.
Como del mío dueño
Déjame que mi ser te quiera,
como siempre ha anhelado
de vero amor en ti vertido,
sientas tu ser embriagado.
Ana Arias Saavedra
.
como jamás haya amado.
déjame que sobre tu pecho
mis labios te vayan rozando.
Déjame que cual paloma
surque vientos encrespados,
y vaya de loma en loma
hasta llegar a tus brazos.
Déjame que yo derrame
mi fervor en tus mejillas,
en ese acto, déjame que sienta
la dulzura de tus caricias.
Déjame, mi amor, que muera
del entusiasmo sentido.
Hacia tu vera la lejanía deje
para vivir este amor tan querido.
Déjame que mi corazón te ame
más allá de todo amor
y un cántico de gloria
genere nuestro ardor.
Déjame que yo sea aliento,
brisa que tu faz acaricie.
Espejo de tus ojos sea,
mi faz en ellos se mire.
Déjame ser remolino,
torbellino de delicia,
déjame ser la alborada
que te nimbe de ambrosía.
Déjame llegar a tu cuerpo
latidos de tu corazón
déjame que al tuyo fundido,
el mío te sea fruición.
Déjame ser tu suspiro,
El sonido de la fontana,
que derramando su agua
labra camino en tu alma.
Déjame que sea la aurora,
que te despierte del sueño.
en tu corazón me mire.
Como del mío dueño
Déjame que mi ser te quiera,
como siempre ha anhelado
de vero amor en ti vertido,
sientas tu ser embriagado.
Ana Arias Saavedra
.
.
PENSANDO EN TI
In memoriam a miña nai 21-2-2012
Moi de mañanciña
te levantache,
reverberando eximio amor,
nada mais en aquelarte.
a impía moura te arrebatou.
E dende entón, a
miña alma chora,
meu corazón quebra coa dor,
todo o meu ser no teu añora,
escudriñando insondable albor.
Entre orballadas
voute buscando,
entre as tebras, a soidade,
ó silenzo eu vou tentando,
ó Máis Alá no meu cós hale.
Para apreixarte mai querida,
coma de meñiña
soía facer,
simíl fervor que nos unía,
acrisolando noso querer.
Mais, a mágoa se encruece,
engrandece po la madrugada,
ante o eco que se enmudece,
a expanderme túa voz amada.
Amado son ó que acodía,
de cotío en vezo meu corazón,
ás vegadas con gran delicia,
noutras ateigado de desazón.
Ó teu que cadora predisposto,
nada mais verme a ti chegar,
todo pesar en foulas se ía ó vento,
a hilaridade ó seu lugar.
Agora naiciña, vo
u sobor pegadas,
entre tersuras do teu pasar,
buscando imaxe,unhas palabras,
mínio vestixio ha de abondar.
Para mirarme na túa ollada,
saberte perto do meu existir,
estiñarme na doce calma,
da túa tersa alma, meu elixir.
Acadando despexo, nídeo horizonte,
que como estrela me alumarás,
ista miña vida,
vagantío norte,
desque naiciña, ti
xa non estás.
ANA ARIAS SAAVEDRA
In memoriam a miña nai 21-2-2012
Moi de mañanciña
te levantache,
reverberando eximio amor,
nada mais en aquelarte.
a impía moura te arrebatou.
E dende entón, a
miña alma chora,
meu corazón quebra coa dor,
todo o meu ser no teu añora,
escudriñando insondable albor.
Entre orballadas
voute buscando,
entre as tebras, a soidade,
ó silenzo eu vou tentando,
ó Máis Alá no meu cós hale.
Para apreixarte mai querida,
coma de meñiña
soía facer,
simíl fervor que nos unía,
acrisolando noso querer.
Mais, a mágoa se encruece,
engrandece po la madrugada,
ante o eco que se enmudece,
a expanderme túa voz amada.
Amado son ó que acodía,
de cotío en vezo meu corazón,
ás vegadas con gran delicia,
noutras ateigado de desazón.
Ó teu que cadora predisposto,
nada mais verme a ti chegar,
todo pesar en foulas se ía ó vento,
a hilaridade ó seu lugar.
Agora naiciña, vo
u sobor pegadas,
entre tersuras do teu pasar,
buscando imaxe,unhas palabras,
mínio vestixio ha de abondar.
Para mirarme na túa ollada,
saberte perto do meu existir,
estiñarme na doce calma,
da túa tersa alma, meu elixir.
Acadando despexo, nídeo horizonte,
que como estrela me alumarás,
ista miña vida,
vagantío norte,
desque naiciña, ti
xa non estás.
ANA ARIAS SAAVEDRA
.
.
A DESPÈDIDA DUNHA NAI
ESTE RELATO É VERIDICO, A NENA É A MIÑA FILLA,
ESTE RELATO É VERIDICO, A NENA É A MIÑA FILLA,
Dona Filomena vive rodeada do cariño dos seus tres fillos varóns,e do seu moi namorado marido , é dona Filomena a estrela que alumea no fogar, halos nos que os seus seres queridos se ven por eles amorosamente nimbados. Os tres fillos de dona Filomena fican casados e con fillos, un na casa coasúa dona e filla de catro anos de idade, outro en Asturias e o terceiro en Barcelona.Vive dona FIlomena nun pobo de Galicia, onde os lares distan uns dos outros a cen metros, toda a veciñanza vén vivindo da angueira de seren labregos , tendo por soeira a de se axudaren uns a outros , tanto de man , como coa maquinaria.
É unha parroquia na que hai unha grande unidade entre tódolos veciños, por semellar case semella o pobo a unha moi vasta familia. Dona Filomena , mailo seu sempre fiei marido , xunto co fillo que fica na casa, maila súa nora Tareixa e a netiña , gabexan un establo de vacas do leite, e desa angueira viven. Dona Filomena sente grande paixón pola netiña da casa, pola cercanía cotiá , de ve-la medrar, de ve-la cabo dela dándolle o inxel e vero cariño ,cariño moi correspondido pola súa avoa. Hai pois unha harmonía moi doce entrambas , anque dona Filomena sente un inmenso cariño polos outros netos, dado que cando os ten a todos cabo dela, séntese moi ditosa, pero a meniña dos seus ollos é a meniña da casa sen lugar a dúbidas.
É a tempada da primaveira , tempada de arranxar nos silos de herba verde , para manteren as vacas na tempada da invernía. No fogar de dona Filomena adiase para tal tarefa un sábado, por que dese xeito virá o seu fillo de Asturias maila súa dona, deixando os seus fillos cuns parentes para mellor axudar , sen estaren pendentes dos pequenos, se rebuldan ou non á carón da maquinaria , e como non tamén virán axudar como é costume uns veciños do pobo.Chega o sábado , mencendo tépedo , o cal é unha ledicia para dona Filomena maila familia, para así acadar cubrir o silo sen humidades, sendo así a súa conservación do melloriño, tomando a herba unha cor mareliña moi gorentosa para as vacas.
Tareixa, ten por costume , para alixeirarlle o traballo ó seu marido, de ires á tardiña munxi-las vacas , sempre na compaña de dona Filomena, xa que ela soa , unha vez a baldeta chea de leite , non pode carrexala, así ambas cada unha polo seu lado lévan-na ó tanque a baleiralo , e nel se arrefríe o leite. Nese costume nora e sogra, póñense co labor de munxir , coa excepción que nesta emposta munxe un pouco máis cedo do de costume, para así poñérense co labor de poñe-la mesa , para convidar a cear a tódolos presentes, e á caloriña da cociña económica nun amplo mesadode mármore branco, gorentar a mantenza xa cáseque amañada para todos. Tareixa vai munxindo nas vacas, a súa sogra , fica apoiada na parede ficando ergueita enfronte dela para cando a precise, ó tempo que está a parolar coa súa nora de Asturias, que lle está contando algo que semella ca aleda , polas risadas de ambas .
Fóra , andan os homes, entre eles o marido de dona Filomena , todos aleutados arranxando no esgotado quefacer, uns carrexando a herba dos prados , baleirándoa nuns montóns, seguen outros coas galletas a esparexela ben , logo un cun tractor pisala varias veces, para que quede ben premida, dese xeito non lle quedan burbullas de aire , que logo lle fagan xerar balor. Todo vai indo coma todos os anos, con normalidade, sen nada que altere a harmonía entre todos , ata que de socato dona Filomena que está ledamente falando di ¡ai!¡que mal me vai! dicindo estas palabras dobránselle os xeonllos , non sendo dona de soster do seu corpo. A nora de Asturias bótalle as mans ó corpo , Tareixa deixa a baldeta e muxidoira no chan, correndo na procura dun tallo, ambas cuñadas sentan a dona Filomena , ó tempo que ambas berran polos seus respectivos maridos, que oindo naqueles berros cheos de anguria, véñen a alancadas, atopándose coa nai que non é dona do seu corpo. Ambos cada un polo seu lado levan a nai fóra do establo , séntan-na no tallo , ó tempo que lle suxeitan o corpo, ante a mirada anguriada do pai , que ve como a súa dona ten a boca toda torta cara a súa dereita, e tamén que non pode articular palabra, os veciños silentes todos , miran pasmados para dona Filomena.
Nuns minutos todo se volve un inexorable balbordo, un dos fillo di ¡ sería ben darlle un vaso de auga fresca!, Tareixa corre a alancadas cara o lar pola auga fresca , recunca na mesma présa, ela mesma, posta de xeonllos, cunha man suxeita docemente do queixelo de dona Filomena, coa outra dalle a beber a auga , dona Filomena bebe só uns grolos de auga , ó tempo que fita a mirada dela nos ollos de Tareixa, como queréndolle dicir algo moi importante e moi sentido, unha moi fonda mirada que en Tareixa xera calafríos. Adoitan os fillos mailo pai , en levaren a dona Filomena o máis pronto posible ó hospital, daquela a meniña da casa non se atopa polo lugar, anda a xogar cos dous fillos dun matrimonio veciño, que fica tamén axudando no quefacer do silo , e nese momento vivindo os momentos tan crueis na familia, polo que dona Filomena é levada no coche do fillo de Asturias xunto coa súa dona , o fillo da casa vai noutro coche con seu pai cara o hospital, a meniña non ve alonxar á súa avoa do fogar. Tareixa muda os zapatos, non así a roupa para non perde-lo tempo , pídelle á nai dos nenos amiguiños da nena, se lle queda ó coidado dela , respostándolle que si , que se vaia ca nena non terá duda , e que tampouco nada lle dirá do que lle ocorreu á súa avoa. Tareixa pídelle a outro veciño ca achegue ó hospital xa que ela séntese nervosa para ir conducindo no seu coche, o veciño non se fai de rogar, todo el amabilidade a leva no coche de seu deica ó hospital. Non se percata Tareixa que leva a roupa toda sucia da pelame das vacas, nen se percata, nen se mira cando llo din uns veciños no hospital , non lle da importancia , entende que é máis importante estar cabo da súa sogra, que haberse parado a mudarse de roupa para causar mellor impresión, a saúde de dona Filomena prima por riba de todas esas miudanzas.
Dona Filomena fica nunha sala do hospital co seu marido mailo fillo de Asturias, prega Tareixa ás enfermeiras a deixen alugar cabo de dona Filomena, as enfermeira atenden o seu prego, así Tareixa aluga na sala onde se acha dona Filomena, acada lado dela ,o seu marido mailo fillo, os doutores examinándoa , as enfermeiras falándolle, tomándolle a tensión, dona Filomena nun momento dado trousa , Tareixa recolle a toalla co trousado , pois nese momento non está ningunha enfermeira e o leva ó lavabo. Tamén recolle nunha bolsa toda a roupa de dona Filomena para levar para o fogar.
Dona Filomena fica nunha sala do hospital co seu marido mailo fillo de Asturias, prega Tareixa ás enfermeiras a deixen alugar cabo de dona Filomena, as enfermeira atenden o seu prego, así Tareixa aluga na sala onde se acha dona Filomena, acada lado dela ,o seu marido mailo fillo, os doutores examinándoa , as enfermeiras falándolle, tomándolle a tensión, dona Filomena nun momento dado trousa , Tareixa recolle a toalla co trousado , pois nese momento non está ningunha enfermeira e o leva ó lavabo. Tamén recolle nunha bolsa toda a roupa de dona Filomena para levar para o fogar.
Dona Filomena ten os ollos pechos, moi pechos ,como tamén ten os beizos pechos, xa non tan tortos, pero si moi pechos. Nesas condicións tan lamentables , dona Filomena mantén as súas constantes vitais, polo que nun momento dado ergue unha man un pouquiño como pedindo algo , o seu marido lle apreixa a man , daquela dona Filomena, recorre a man do seu marido que a recoñece perfectamente , moi amodiño , palpando dedo a dedo, uña a uña, cotobelo por cotobelo, toda engurra da man , é palpada a man do seu marido moi amodiño, cada prego da súa pel , logo a deixa moi suavemente .De novo a volve a erguer, daquela o seu fillo a apreixa tamén da man , como boa nai ,recoñece a man do seu fillo de Asturias, mesmamente a percorre moi amodiño, dedo a dedo , cotobelo a cotobelo, uña a uña, toda a súa man nun sumo agarimo, a pousa amodiño . Ergue de novo a man , Tareixa a apreixa da man, dona Filomena lle palpa a man, non coñece esa man , na forza que lle é posible, a arreda, non quere esa man , segue erguendo a man, daquela ningún dos tres di nada , mais entenden ,que dona Filomena pide pola man dos outros dous fillos, que un deles , o da casa, está no corredor agardando noticias, e o outro na estrada, camiño do hospital. Dona Filomena, enxerga que vai a ser o seu derradeiro , e quere despedirse dos seres que ela máis ama, pero os seus seres, confían en que aínda pode devir ó seu , polo mesmo non chaman ó fillo que agarda no corredor ,para que vaia cabo da súa nai.
Dona Filomena é levada polos doutores ,para seres ben examinada, así tanto o seu marido coma fillo e nora, saen da sala de onde se atopan , nada din ó fillo que agarda , máis á nora de Asturias e veciños do que na sala vivron tan dolorosamente , alugando a esperanza de vela ir devindo ó seu . Dona Filomena non mellora , ó envés , empeora , xa perdeu as súas constantes vitais, polo que todo soarego vén sendo inutil . Dona Filomena entra no seu transo, Tareixa mirando a súa sogra agoniando,non cre que sexa posible tal acaecemento, así, de súpeto, nada poden facer por dona Filomena ,que falece dunha trombose á cabeza.
É levada para o seu fogar , os mobles do comedor son levados a outro lugar , para deixar o espazo todo para ser trocado en capela ardente , todo se vai facendo en silenzo , xa que a nena está durmindo arriba no cuarto, polo que fica allea a todo canto está acontecendo no fogar , dona Filomena é vestida polos fillos ,tamén alugada no cadaleito , en moi suma dor polos fillos , axudados por un membro da funeraria. Na súa capela ardente é velada dona Filomena polos fillos e noras, sendo o rosario rezado polo párroco do pobo ó día seguinte en presenza de toda a veciñanza na capela ardente do comedor.
O domingo pola mañán , Tareixa non baixa á nena a almorzar, a esperta cedo , a viste, a calza , lle da un vaso de leite a beber , peiteandoa ben coma de costume , lle di que a agardan os avós maternos, para levala a ver un lugar que lle vai a gostar moito , a nena sente ledicia por ir cabo dos outros avós ,que tamén os quere moito. Desa maneira ,a netiña que dona Filomena adoraba, é levada cabo dos avós maternos ,co fin de que a meniña non a lembre no seu leito da morte, que a lembre nese vencello de ámbalas dúas, de agarimo mutuo. A nena da man da súa nai , baixa nos chanzos que levan ós cuartos , e baixando neles aseita unha mesiña mortuoria perto da entrada do fogar, e perto tamén da porta do comedor , agora trocado en capela ardente pechada á nena, a nena mira abraiada para a mesiña e dille á súa nai ¡ mamá ! ¿para que é esa mesiña que hai aí abaixo? -¡ Non o sei miña meniña , papá puxoa aí , non sei para que a quere , coido que será para levala para o establo, non o sei , pero mira , agora tes que darte présa , que papá ten que voltar de contado , anda dame un biquiño , e vaite que papá agarda por ti no coche, e ten moita présa, xa verás que ben o vas a pasar, xa dixeron os avós, que te ían a levar a un sitio moi bonito, din que che vai a gostar moito velo!. A nena cala , dalle uns biquiños e abrazos á súa nai, e vaise cara o coche cabo do seu pai ,que asemella para a súa nena , o máis sorrinte que pode , alonxa a nena do fogar , e pasando ó rente da mesiña a mira sen deterse, como tamén lle bota unha ollada á porta pecha, que normalmente nunca pecha está.
Dona Filomena é soterrada o luns no panteón familiar, na máis sentida dor pola súa inesperada marcha ó infindo. Indo no cortexo fúnebre , Tareixa ía lembrando todo canto acontecera na sala do hospital coas mans , e na maneira de arredarlle a súa, daquela sentiu pena por haberlla arredado , anque tamén pensou ,que neses derradeiros momentos que dona Filomena enxergou moi veramente , pouco antes de perder todo o seu senso , tiña todo o dereito do mundo de querer cabo dela , as mans máis queridas para ela, xa que ela en xemelgas circunstancias , faría o mesmo , tan só lle importaría as mans verdadeiras , as do verdadeiro amor, as dos seus fillos , as outras mans neses momentos moi pouco ou nada contan .
Pasados dous días , estando no fogar os tres fillos mais as respectivas donas , xunto co marido de dona Filomena , agora malpocado viúvo , non así os fillos dos outros dous fillos, xa que tamén adoitaron en que mellor deixalos ó coidado de parentes , para que non lembransen á avoa no cadaleito , si a lembrasen nesa ledicia na que vivían , cando estaban cabo dela . Adoitan os dous matrimonios ,en se alonxaren cada un cara seu fogar logo de xanteren, daquela Tareixa dille ó seu marido que vaia na procura da meniña , entrementres ela vai aviando no xantar, para que a meniña xante cos tíos e tías , tamén agora co seu viúvo avó . O marido de Tareixa así o fai , vai na procura da nena , xa de volta, a meniña mostra ledicia abrazando á súa nai , ó seu viúvo avó , a seus tíos e tías. Xantan todos , logo de xantaren , unha das tías saca do bolso, unhas fotos feitas recentemente, na anterior ocasión, na que estiveron fillos e netos no fogar. Daquela a avoa , na compaña de oito netos , colleran cara un prado , e alí a nora de Asturias fotografounos a todos coa avoa aposturados , de varias maneiras. Estando a mirar nelas e comentando onde foran feitas as fotos , a nena ergueuse do seu asento e foi cabo da súa tía de Asturias , e alí encomezou por miralas todas, chegando a unha onde a avoa estaba con tódolos netos , e ela estaba achegadiña a ela , a nena colleu a foto e deulle un biquiño na face da avoa, feito esto, pousouna , saíu do fogar tan serea coma se nada , o pai maila nai ,sentiron nese intre , que se lles xelaba o sangue , a nena colixía o que acontecera sen nada haberlle dito , nen sequera preguntou por ela onde ía , cousa que soia facer , se non estaba no lar cando chegaba da escola.
Saiu fóra , a nai foi mirar detrás dela a ver que ía a facer ,se xogar ou chorar . A nena encamiñouse cara unha árbore que ficaba detrás do establo , de onde penduraba de dúas grosas ponlas , unha randeeira feita cunha táboa pequena, e uns cordeles das pacas, suxeitos ás ponlas. Esa randeeira lla fixera a súa avoa para bambeala de cotío un anaquiño de tempo , así a nena ,ó chegar cabo da randeeira empurrouna, a randeeira bambeouse soa , mirou para ela un anaquiño logo virouse e voltou cara a casa por unha boneca para xogar , nunca , nunca , preguntou onde habia ido a súa avoa, non lle facía falla , ela no seu corazón inxel , enxergaba ca súa amada avoa , estaba a vivir infinda estada, nesa estadía onde só van as persoas coma dona Filomena.
Nenhum comentário:
Postar um comentário